Het boek van Arita Baaijens over haar voorgenomen sollicitatie bij de Noordzee vordert, maar er zijn nog veel vragen. Vandaar dat ze een paar dagen neerstreek in Egmond aan zee om naar de zee te luisteren, die overigens behoorlijk ruig tekeer ging. Na een urenlange wandeling door de duinen (waanzinnig mooi gebied) kwam Arita bij de beukende zee en eigenlijk was ze het gedoe een beetje moe van een zee die zich moeilijk liet lezen. Terwijl vlokken zeeschuim haar om de oren vlogen zei ze ietwat ongeduldig: ‘Kom op, zee, help eens een beetje mee.’ Waarop de zee bulderend van het lachen een paar enorme golven op het zand neersmeet en brulde: ‘Waarom zou ik?’
.
