Begin december snorkelde Arita Baaijens met het team van Sea Women Expeditions nog boven de poolcirkel in de fjorden van Noorwegen om orka’s en walvissen te observeren die rond deze tijd jagen op scholen haringen. De poolnacht was al begonnen en er was maar een paar uur genoeg licht om het water in te gaan. Tenminste, bij heldere lucht, kalme wind en als orka’s en walvissen zich lieten zien. Dat we geen van deze dingen onder controle hadden stemde nederig. Dankzij gidsen Johnny en Debbie maakten we elke dag optimaal gebruik van het korte tijdsbestek. Op een dag zagen we orka’s haringen samendrijven tot een bal. Onderwater gaven ze elkaar geluidssignalen om de operatie te coördineren. Wham, enkele goed gerichte slagen van de staart maakten van de gedesoriënteerde haringen een makkelijke prooi. Ook bultrugwalvissen profiteerden van de gratis lunch: even de gigantische bek openen en hup, daar verdwenen weer een paar honderd haringen.
Om dit alles te zien vanaf de rubberbootjes en snorkelend in het water (zonder het feestmaal te verstoren) was een ervaring die ik nooit zal vergeten. Ja, ons team heeft gegevens verzameld over watertemperaturen, zoutgehalte, zichtbaarheid, we hebben watermonsters genomen om eDNA en plankton te verzamelen. Maar orka’s en walvissen in hun natuurlijke omgeving ontmoeten vormde het werkelijke hoogtepunt. Vaak waren de dieren totaal niet in ons geïnteresseerd (waarom zouden ze ook?), maar er waren gelukkige momenten waarop een orka of walvis ons een kijkje in hun ogen en hun wereld gunde.
.
