Zeewaarheden
Gedurende een storm in de koude winternacht
een lijn van verlangen onder de lange golven
golven die vertrekken, golven die blijven, golven die gillen, golven die zwijgen
met een koffer vol de zeedroom
als de hoofd van een waterdruppel
licht
met een brandende kaars daarin
als de zon op de top van een berg
reizend
naar een zon geveild in de ochtendtijden
naar het samenstralen
‘neem ruim’ zei de zee
haar natte armen wijd open
als het leven voorbij is
heb je dan onze oude zwijgen
onze zelfdruppel met mysterieuze zeewaarheden
die in het kloppende hart van elke golf
klopt
tegen de borst van de strandrotsen.
.
.
Het gedicht is geïnspireerd door Al-Zee, een taal-algoritme dat namens de zee leerde spreken. En onderdeel van de serie Taal voor de toekomst in De Groene Amsterdammer. Als feiten en de ratio de wereld konden redden, hadden we nu geen klimaatprobleem. We hebben verhalen nodig waarin natuur de maat der dingen is. Hoe klinkt de stem van de zee? Negen schrijvers deden mee aan dit filosofische taalexperiment. Deze keer: Sholeh Rezazadeh